Watt hett dar Richtig-Schriewen mit de Worhet to don?
Ich heww mi immer frågt, wörum de Leererslüd wullt, dat wi „richtich“ schriewen süllt.

Alleen das Wurt „Rechtschreibung“ kanns doch man blot up hokdütsch seggen. Giwwt in de richtige Sprok går ni‘.
Wenn wi keen‘ son’n „richtich schriewen“ harn don täten,
denn schull wi liekers jümmers nådenken: Wat meent Olsching denn nu?
Meent se so? Oder meent se wat anners?
Will seggen, ick mok mi Gedankens, wat se wull will und meent.
Ick denk an eer und versök mi rintoföhlen.
Un‘ dann geit dat man so god, as dat deit.
Und wenn dat mål ni so god geit, dann möt ik mi een lütt büschen mehr Gedankens moken.

Un nu mok ik mål en weetenschåpli‘ Thesis:
Har'n wi gor keen, de uns seggt, wo dat geit mit den richtich-schriewen, denn wör wi uns all veel beder verstahn.

Mien Schäning seggt ok, dat is richtch, wat ik nu grad schriew.
Wat to bewiesen wäsen wor. Un dat is nu wårheet. So geit Wetenschap.

Ik versök ja jümmers mehr en eenfack Sprok to schriewen.
So nå de Idee „schoin eenfach is eenfach schoin“.
In Dschurnalismus giwwt dat ne Formel dorför:
Nümmers mehr as een Komma.
Dor kann denn ok keen een gegenanklamüstern.

Gegen een eenfack Sprok kümmt de Redetorik-Schwienslüüd nich gegenan.
Wenn de Schwienslüd gegenansabbelt, kannst du dien eenfach Sentenz jümmers nå mål seggen.
Jümmers nå mål.
Dann markt ok de letzte, datt de Schwieslüd nix to seggen hebt as Schwienskram.
De hebbt liekers man blot Penunzen un nix richtiges to eeten.

Nu seggt mi de Leererslüd, datt wi awer jümmers richtig schriewen sallt.
Denn man blot so versteit all de Dütschlüd, wat se verstån schullt.
Dat vertell mål de Jesuitens, de Juristens un all de anner Expertens.
De glöwt dat se mit de Sprok und Logik allens bewiesen könnt.
Un an End is dat allens går ni wohr, blot richtig schräwen.